سرو
سرو گياهي است كند رشد و ديرزي كه مي تواند تا ارتفاع يك ساختمان چند طبقه رشد كند. در مقابل بادهاي شديد كه در نواحي بياباني رايج است بسيار مقاوم و انعطاف پذير است و همچنين تغييرات ناگهاني هوا از قبيل سرما، گرما و برف و باران را تاب مي آورد. در ضمن رنگ هميشه سبز اين درخت در افق يكنواخت سرابگونه بيابان از دور نسبتا به خوبي ديده مي شود.
مجموعه اين ويژگي ها كه در بالا آمد بر روي هم شايد بتوانند تا حدي بيانگر ارزش سرو در نزد ساكنين فلات مركزي ايران باشند.
دانستيم كه سرو درختي است در حالت طبيعي هميشه سبز، بسيار ديرپا، نسبتا بلند قامت و با وجود راست قامتي بسيار استوار در باد و طوفان هاي بيابان . اين ويژگي ها به علاوه شكل مخروط مانند آن از فاصله دور مي تواند براي راهيان بيابان نشانه اي باشد به آب و آباداني.
اهميت ويژه سرو يا كاج براي آرياهاي ساكن فلات مركزي ايران كه از ديرباز با كم آبي يا بد آبي روبرو بوده اند به خاطر چنين ويژگي هايي بوده است، به طوري كه سروها در افق هاي دور نه تنها نشانه وجود يك آبادي بوده اند بلكه براي يك روستا يا شهر دورافتاده و قديمي مي توانستند شناسنامه اي زنده و گويا محسوب شوند. اين درختان كارنامه اي گويا و شاهدي ديرپا بوده اند براي آنان كه در اين فلات ساكن شدند و در واقع علم و نشان سكونت آرياها بودند در ايران مركزي. عجيب نيست كه چرا هر قوم متجاوز تازه اي كه پس از آرياها از راه مي رسيد سعي مي كرد نشاني از درختان مهم و مشهور باقي نگذارد.
سرو نه تنها از اين لحاظ براي آرياها و ايرانيان اهميت داشت بلكه از سوي ديگر احتمالا اين درخت يادبودي بود يا خاطره اي از سرزمين اصلي آنها (ايران ويج) كه مورخين معتقدند جنوب سيبري بوده است. در واقع مي شود چنين پنداشت كه آرياها با كاشت و حفظ درختان سرو و كاج يادگاري زنده و تاريخي را از زادگاه اصلي خويش به همراه داشتند و شايد بدينسان بود كه اين سروهاي چند ساله احترام و تقدس يافتند و حياتشان با زندگي و حيات مردم بخش مهمي از فلات ايران و به ويژه ايران مركزي آميخته گرديد.
برگرفته از مقاله « هر سرو كه در چمن بر آيد» اثر دكتر داريوش مهرشاهي منتشر شده در فصلنامه كرمان
دانستيم كه سرو درختي است در حالت طبيعي هميشه سبز، بسيار ديرپا، نسبتا بلند قامت و با وجود راست قامتي بسيار استوار در باد و طوفان هاي بيابان . اين ويژگي ها به علاوه شكل مخروط مانند آن از فاصله دور مي تواند براي راهيان بيابان نشانه اي باشد به آب و آباداني.
اهميت ويژه سرو يا كاج براي آرياهاي ساكن فلات مركزي ايران كه از ديرباز با كم آبي يا بد آبي روبرو بوده اند به خاطر چنين ويژگي هايي بوده است، به طوري كه سروها در افق هاي دور نه تنها نشانه وجود يك آبادي بوده اند بلكه براي يك روستا يا شهر دورافتاده و قديمي مي توانستند شناسنامه اي زنده و گويا محسوب شوند. اين درختان كارنامه اي گويا و شاهدي ديرپا بوده اند براي آنان كه در اين فلات ساكن شدند و در واقع علم و نشان سكونت آرياها بودند در ايران مركزي. عجيب نيست كه چرا هر قوم متجاوز تازه اي كه پس از آرياها از راه مي رسيد سعي مي كرد نشاني از درختان مهم و مشهور باقي نگذارد.
سرو نه تنها از اين لحاظ براي آرياها و ايرانيان اهميت داشت بلكه از سوي ديگر احتمالا اين درخت يادبودي بود يا خاطره اي از سرزمين اصلي آنها (ايران ويج) كه مورخين معتقدند جنوب سيبري بوده است. در واقع مي شود چنين پنداشت كه آرياها با كاشت و حفظ درختان سرو و كاج يادگاري زنده و تاريخي را از زادگاه اصلي خويش به همراه داشتند و شايد بدينسان بود كه اين سروهاي چند ساله احترام و تقدس يافتند و حياتشان با زندگي و حيات مردم بخش مهمي از فلات ايران و به ويژه ايران مركزي آميخته گرديد.
برگرفته از مقاله « هر سرو كه در چمن بر آيد» اثر دكتر داريوش مهرشاهي منتشر شده در فصلنامه كرمان
برگرفته از تارنمای برساد