رنگ سبز و جایگاه آن در فرهنگ زرتشتی
رنگ سبز پس از رنگ سفید در میان همه ی رنگ ها از جایگاه ویژه ایدر میان زرتشتیان برخوردار است.
به گونه ای که در همه ی آیین های دینی این رنگ به روش های گوناگونخود را نمودار می سازد.
مانند به کارگیری از برگ سبز مورت در همه ی جشن ها و آیین هایآفرینگان خوانی ، به کار بردن دستمال سبز در آیین های نامزدی وگواه گیری ( عقد کنان ) و همچنین به کارگیری نام و واژه ی سبزدر گفتگوها مانند :دستت سبز ، دلت سبز ، سرت سبز و آیین های” جا سبز باد “ و نیزجاهایی مانند پیر سبز.
رنگ سبز به عنوان رنگ نماد سپنته آرمییتیامشاسپند سپندارمذ به چم مهر و فروتنی که چهارمین امشاسپنداز میان 7 امشاسپند یا فروزه های جاویدان خداوند ( اهورامزدا(نیز گفته می شود.
فرآیند پایانی این جستار این است که یک زرتشتی با بهره گیریاز رنگ سبز و واژه های سر ، دل و دستت سبز یادآور می شودکه احساس و کردار خویش را در میانه نگه دارد.
و نیز با بکارگیری از رنگ سبز در آیین ها و جاهای سپندینه) سپندینه = مقدس ) میانه روی در هر چیزی را به نام یکی ازریشه دارترین ریشه های فرهنگی خویش یادآور می شود.
سرچشمه
http://arshtad.wordpress.com
—————————————————————————————————————–
جایگاه رنگ سبز در فرهنگ زرتشتی
● اندیشه‌ای نهفته پشتِ رنگ سبز
موبد مهراب وحیدی :
رنگ سبز پس از رنگ سفید در میان همه‌ی رنگ‌ها از جایگاه ویژه‌ای در میان زرتشتیان برخوردار است. به گونه‌ای كه در همه‌ی آیین‌های دینی این رنگ به روش‌های گوناگون خود را می‌نمایاند. مانند استفاده از برگ سبز گیاه «مورت» در همه‌ی جشن‌ها و آیین‌های آفرینگان خوانی، استفاده از «دستمالِ سبز» در آیین‌های نامزدی و گواه‌گیری و همچنین به‌كاربردن نام و واژه‌ی سبز در گفت‌وگوها مانند «دستت سبز»، «دلت سبز»، «سرت سبز»، و یا استفاده از نام سبز برای آیین‌هایی مانند «جاسبزباد» و نیز برای جاهایی مانند «پیرسبز».
با توجه به پیش‌درآمد بالا، پرسشی به‌میان می‌آید كه چرا رنگ سبز تا این اندازه مورد توجه است؟
آیا می‌توان ویژگی‌های جغرافیایی ایران و خشكی آن را شوندی(:دلیلی) بر این امر دانست كه با به‌كار بردن این نام و رنگ از میزان فشار ناشی از خشكی كاسته شود؟ آیا به‌راستی به‌كار بردن رنگ و كلمه سبز می‌تواند این تاثیر را داشته باشد و یا در پشت این واژه، بار معنایی و اندیشه‌ای دیگر نیز نهفته می‌باشد؟
رنگ سبز در گستره هفت رنگِ رنگین كمان و طیف نور، درست در میان قرار گرفته‌است(بنفش، نیلی، آبی، سبز، زرد، نارنجی، قرمز).
در انرژی درمانی و دانش‌های وابسته به‌آن بدن انسان دارای هفت جایگاه اصلی ورود انرژی به بدن به‌نام «چاكرا» یا «نیلوفر» است كه از بالا به پایین از شماره‌ی هفت به یك نامگذاری شده‌اند. نیلوفر میانی(شماره‌ی چهار) درست در میان سینه و كمی به سمت چپ قرار دارد(جایگاه طبیعی قلب). رنگ درپیوند با آن نیلوفر، سبز می‌باشد و با استفاده از این رنگ و تاثیر بر این نیلوفر ضربان قلب حالتی آرام‌تر به‌خود می‌گیرد و به اصطلاح آرامش توسط این رنگ به بار می‌نشیند.
جالب است بدانیم كه نت موسیقی درپیوند با این نیلوفر كه با استفاده از آن، نیلوفر تحریك می‌شود نیز نت «فا» كه نت چهارم از هفت نت موسیقی می‌باشد كه این نت با ربع پرده بالاتر(فا سری) یكی از نت‌های اصلی ردیف‌های موسیقی «بیات ترك» و«شور» می باشد كه نوایی بسیار دلنشین را ایجاد می‌كنند.
همچنین نماد گیاهی این چاكرا «بیدمشك» بوده و سمبل نمادی آن نیلوفر دوازده پر( گل نماد خرد و نقش اصلی دیوارهای تخت جمشید) است.
رنگ سبز به‌عنوان رنگ نماد سپنته‌آرمییتی(امشاسپند سپندارمزد – به معنی مهر و فروتنی) كه چهارمین امشاسپند از بین این هفت فروزه‌های جاویدان اهورامزدا است نیز گفته شده است.
با در نظر گرفتن آنچه گفته شد برای رنگ سبز نكته‌ای درخور توجه است و آن اینكه درهمه‌ی موارد كه عدد هفت به‌عنوان عدد كلی مجموعه به‌كار رفته است، عدد میانی چهار بوده و درست با رنگ سبز هم‌خوانی دارد و بار معنایی و اندیشه برانگیز استفاده از رنگ سبز به «درمیانه قرارگرفتن این رنگ» بازمی‌گردد و نشان می‌دهد كه یك زرتشتی با بهره‌گیری از واژه‌های سر، دل و دستت سبز یادآور می‌شود كه احساس و كردار خویش را در میانه نگه دارد. و نیز با به‌كار بدن رنگ سبز در آیین‌ها و استفاده از صفت سبز برای برخی آیین‌ها و یا جاهای سپندینه(:مقدس)، میانه‌روی در هر چیزی را به‌عنوان یكی از بینادی‌ترین اصل‌های فرهنگی خویش یادآور می‌شود.
یاری نامه:
1- مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان، موبد اردشیر آذرگشسب، تهران ، انتشارات فروهر .1372
2- جادوی طنین‌ها، بابك فلاح. مجله موفقیت شماره 84 رویه 88، شماره 85 رویه 66 و شماره 87 رویه های 65و66
3- جزوه انرژی درمانی