آفرینگانها ، آفرنگانها
آفرینگانها یا آفرنگانها یک رشته از نمازهای زرتشتیان است که در مدت سال در جشنها و هنگامهای مختلف به جای آوردهمیشود. چهار آفرینگان مهم در متن اوستای گلدنر به این ترتیب ضبط شدهاست: آفرینگان دهمان، آفرینگان گاتا، آفرینگان گاهنبار، آفرینگان رپیتون. آفرینگانها از همان کلمهٔ آفرین و به معنی دعای نیک و ستایش است در مقابل نفرین که دعای بد است. در این نمازها به روان مردگان آفرین و درود فرستاده میشود یا به زندگان دعا میکنند. هر یک از آفرینگانها را در هنگامی ویژه طی مراسمی میخوانند. پاره ای از اوقات صرفاً برای برگزاری مراسمی مذهبی است که کسی بانی آن است گاه جهت شکرگزاری و بزرگداشت کسی است گاه نیز برای درگذشتگان و در روزهای معینی پس از درگذشت اشخاص.
در اوستا کلمات آفرین و آفریتی و آفریوَنَ زیاد به کار برده شدهاست و همهجا به معنای آفرین است. آفرین از ریشهٔ فری به معنی دوست داشتن، ستائیدن، خوشنود ساختن و آفرین خواندن است. واژهٔ آفریتی در اوستا چنان که واژهٔ دعا در عربی (دعای له و دعای علیه) از برای دعای خوب و دعای بد هر دو آمدهاست. در برخی از فرهنگهای فارسی آفرینگان به معنی یکی از ۲۱ نسک (کتاب) زند ضبط شدهاست.
سرچشمه : دانشنامه مزدیسنا