روزه در دین بهی ، روزهای نبر Nabor
Nabor نَـبُـر
در مورد روزه در آیین زرتشت نیز باید گفته شود که روزه گرفتن و نخوردن آب و غذا بخاطر اینکه باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می شود ناپسند می باشد. چون این موارد در آیین زرتشت نکوهیده شده و بی کاری و تن پروری بشدت نهی شده است
و در وندیداد، فرگرد سوم فقره ۳۳ نوشته شده: ‹‹ … آن کس که سیر غذا می خورد، توانایی می یابد که نیایش بکند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می ماند و از نخوردن می میرد.››
امابرای افراط نکردن در خوردن گوشت حیوانات روزهای :
دوم ، دوازدهم ، چهاردهم ، بیست و یکم هر ماه زرتشتیان از خوردن گوشت پرهیز می کنند این چهار روز متعلق به چهارامشاسپند وهمن ؛ماه و گوش و رام که از میان چهارپایان هستند می باشد.
در اوستا مفهوم روزه به روزه باطنی نسبت داده می شود و روزه ظاهری وجود ندارد اگرچه امساک و تحت فشار قرار دادن جسم برای تمرکز بیشتر بر اعمال و مناسک دینی عملی ستودنی است.
در آیین زرتشت در ۴ روز مخصوص در هر ماه هر نوع کشتار حیوانات و استفاده کردن از گوشت ممنوع است.
ما زرتشتیان باید در سه بخش معنوی “شنوایی”، “اندیشه” و “حساس” همیشه روزه داشته باشیم یه آن معنا که از طریق این سه حس از نیکی دور نشویم و به “اندیشه و حساس و شنوایی” مان همیشه سرشاز از نیکی باشد. همچنین در اوستا بر روزه بزرگتری تاکید شده است و آن حفظ هفت عضو بدن، مشتمل بر دو چشم، دو دست، دو پا و زبان در تمام طول زندگی از هرگونه آلودگی است و این هفت عضو همیشه باید پاک نگه داشته شوند که از این عمل نیز تحت عنوان روزه یاد می شود.
همچنین ببینید :
ویدئو: موبد رستم شهزادی ، فلسفه روزهای نبر
—————————————————–
آیین نیکوی «نَبُر»:
تندرستی، پاسداری از جانوران سودمند و دوری از خشونت
بوذرجمهر پرخیده
آیین ها بازتاب تلاش اندیشه، بینش و کردار انسان برای پیوند او با آفریده ها، جهان پیرامون و جامعه انسانی ست. آیین ها را باید در دل تاریخ و در دل جامعه های انسانی و در روند پویایی و بالندگی فرهنگی انسان بازشناسی کرد. آن چه آیین های گوناگون را از یكدیگر جدا می سازد، ویژگی های طبیعی خاستگاه آن و ویژگی های فرهنگ مردم پیرو آن است و آن چه آیین ها را به یكدیگر نزدیك ساخته، همانا چکیده نور اهورایی در جان و روان انسان هاست.
هیچ رفتار، کردار و آیینی میان مردم یک سرزمین نمی روید و نمی بالد، مگر در خور و شایسته آن باشند. و هیچ باوری نمی پاید مگر استوار باشد بر خرد و دانایی آن مردم.
از دیر باز در سرزمین ایران؛ آسمان، خورشید، ماه، ستارگان، باد، آب، خاک و آتش ، هنجار بخش و نیرو آفرین در باورها و آیین ها مردم جای دارند. هر یك به تنهایی و نیز گاه همه با هم جایگاهی ویژه یافته اند. ایران سرزمین زندگی، تازگی و آیین های نو و کهنه نشدنی است. نیایش ایرانی کاشت است، چرا که هر که گندم می کارد راستی می افشاند. نیاش ایرانی پاسداری از زیستگاه خویش است، چرا که پیرو پاکی است. نیایش ایرانی نگهداری و نگهبانی از جانوران سودمند و زاینده است، چرا که «گاو» و «گوسپند»(به معنای تمامی جانوران سودرسان: «گو»؛ همان گاو و سپند به معنای مقدس) را نماد زایایی و بی آزاری می شناسد. و مجموعه این فرهنگ ها و آیین ها را زرتشتیان از دیرباز تا کنون به زیبایی پاسداری کرده اند و امروز به جهانیان ارزانی داشته اند. و امروز جهانیان در شگفت اند که آیین های ایرانیان چه انسانی و چه اهوراییست.
یکی از این آیین ها پرهیز از خوردن گوشت است، در چهار روز از ماه، که آن را «نَبُر»(به معنی نبریدن سر جانداران و نکشتن آنها) گویند. زرتشتيان در هر ماه سي روزه خود ، چهار روز ويژه دارند به نام هاي: «وهمن»(فرشته نگهبان جانداران سودمند بر روی زمین)، «ماه»، «گوش» و «رام»( همکاران وهمن) كه از خوردن هرگونه غذاي گوشت دار پرهيز مي كنند.
از این رو که؛
نخست: تندرستی روان و جان انسان در این است که کمتر گوشت بخورد
دوم اینکه: جانوران سودمند کمتر کشتار شوند، هم از این رو که خوی انسانی از کشتار دور شود و روح صلح خواهی در انسان بالنده شود و هم اینکه نسل این حیوانات باقی بماند.
و سوم: همبستگی و همازوری در انجام کردارهای نیک میان مردم گسترش یابد.
امروز هم زرتشتیان ــ به مانند گذشته ــ به آیین «نَبُر» باورمندند و حتا کودکان زرتشتی، به همراه خانواده خود، آن را انجام می دهند. بزرگان همه خانواده های زرتشتی فلسفه و ریشه های این آیین را می شناسند و به کوچکترها می آموزند که چگونه اندیشه و فلسفه «نَبُر» را به کردار درآورند.